تبادل
لینک هوشمند
امّ الفضل همسر عباس (رضى اللَّه عنهما) می گويد :
در خواب ديدم (قبل از تولّد حسين) كه گوئيا پارهاى از گوشت رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله بريده شد و در دامنم افتاد ، خواب را به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله گفتم ، فرمود: رؤياى صادقه است و خواب خوبى است ، بزودى فاطمه پسر بزايد و به تو خواهم داد تا دايهاش باشى . ام الفضل گويد : قصّه آنچنان شد كه پيامبر فرموده بود.
روزى حسين عليه السّلام را نزد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله بردم و در آغوشش گذاردم ، در دامن او بول كرد ، او را نشگون گرفتم او گريست ، پيامبر فرمود : اى ام الفضل آرام باش ، جامهام را آب پاك مىكند، و تو بچهام را به درد آوردى . او را در دامن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله رها كردم، و برخاستم تا برايش آب آوردم، چون بازگشتم ديدم كه او صلوات اللَّه عليه و آله مىگريد . گفتم : يا رسول اللَّه گريهات براى چيست ؟
فرمود : جبرئيل عليه السّلام نزدم آمد و خبرم داد كه امّت من اين پسرم را خواهند كشت ، خدا آنان را در قيامت به شفاعتم نرساند.
راويان حديث مىگويند : چون يك سال از تولّد حسين عليه السّلام گذشت دوازده فرشته بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرود آمدند كه يكى به شكل شير و دومى گاو نر، سومى به صورت اژدها ، چهارمى به صورت آدميزاده و هشت نفر به صور مختلفه بوده ، با چهرههاى بر افروخته و چشمهاى گريان ، با پرهاى گسترده ، و مىگفتند : اى محمّد زودا بر سر فرزندت حسين بن فاطمه عليهما السّلام آن آيد كه بر سر هابيل از قابيل آمد و زودا كه اجرى چون اجر هابيل يافته و بر قاتلش كيفر قابيل خواهد بود .
در آسمانها فرشتهاى نماند مگر آن كه بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله نزول كرد و بعد از درود، او را در امر حسين عليه السّلام تعزيت گفت ، و از پاداش او سخن رانده تربت پاكش را بر وى عرضه نمود .
پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله مىفرمود : خداوندا خوار دار هر آن كو كه حسين را خوار دارد و بكش قاتلش را و كامروايش مدار .
چون حسين عليه السّلام دو ساله شد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله به سفر رفت و در بين راه بايستاد و استرجاع بگفت و چشمان مباركش غرق در اشك شد. از علّت آن پرسيدند، فرمود: اين جبرئيل است كه از سرزمينى به نام كربلا در كنار شط فرات خبرم مىدهد كه در آن جا فرزندم حسين بن فاطمه عليهما السّلام به شهادت مىرسد.
يكى پرسيد : يا رسول اللَّه چه كسى او را مىكشد؟ فرمود : مردى يزيد نام، گوئيا جاى شهادت و مدفنش را مىبينم . بعد با حالت گرفته و اندوهگين از سفر بازگشت و به منبر رفت و خطبه خواند و پند داد، در حالى كه حسنين عليهما السّلام در نزدش بودند.بعد از فراغت از خطبه دست راست را بر سر حسن عليه السّلام و دست چپ را بر سر حسين عليه السّلام نهاد و سر به سوى آسمان برافراشت و گفت : « خداوندا همانا محمّد صلّى اللَّه عليه و آله بنده و رسول توست و اين دو عترت پاكم و خوبان ذرّيه و بنياد خانوادهام مىباشند كه در امّتم به جاى مىگذارم ، و جبرئيل خبرم مىدهد : اين فرزندم مقتول و مخذول گردد ، خداوندا شهادت را بر وى مبارك فرما ، و او را از سادات شهداء قرار ده ، و بركت را در قاتل و خاذلش قرار مده . ضجّه مردم در مسجد با اشك و ناله برخاست .
پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمود : آيا مىگرييد و ياريش نمىكنيد ؟ پيامبر صلوات اللَّه عليه و آله بازگشت و با چهره بر افروخته خطبه ديگرى ايراد كرد (امّا كوتاه) و در حالى كه از چشم اشك فرو مىريخت فرمود : مردم همانا من در بين شما دو چيز گرانبها (ثقلين) را به جاى گذاردم : كتاب خدا و عترتم - اهل بيتم - نهاد و اصلم و ميوه زندگيم، و اين دو از من جدا نگردند تا در حوض بر من در آيند ، الا كه من منتظر آن دو مىباشم، و من از شما چيزى نمىخواهم .
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.